|
|
Korczak.
W polu czerwonym trzy belki (bierzwiona)
srebrne, poprzeczne i równoległe, ku dołowi stopniowo krótsze jedna od
drugiej. W klejnocie nad hełmem w koronie w czarze złotej pól psa srebmego
w prawo.
Według Dlugosza herb ten został nadany
przez króla Ludwika Węgierskiego podskarbiemu Dymitrowi z Bożegodaru, używającemu
do tej pory godła z psem siedzącym w czaszy. Znak podskarbiego napawał
króIa obrzydzeniem, nadał więc Dymitrowi herb z węgierskimi bierzwionami,
które symbolizowały trzy rzeki węgierskie: Dunaj, Sawę i Cisę (lub Drawę),
a psa przeniósł do klejnotu.
Herb na bardziej rozpowszechniony wśród
szlachty mieszkającej na ziemi krakowskiej, lubelskiej oraz na Rusi Czerwonej.
Aktem unii horodelskiej herb Korczak został przeniesiony na Litwę. |
| Korczakiem posługiwało się blisko 200
polskich rodzin szlacheckich - między innymi: Balewicz, Barzi, Baturzycki,
Biernacki, Biernawski, Biliński, Boratyński, Bortnowski, Branicki, Chodorowski,
Chołoniewski, Chotecki, Czerniejowski, Czuryło, Dąbkowski, Derszniak, Drohojo(e)wski,
Gliński, Gorajski, Hański, Ilinicz, Jarmoliński, Jaroszyński, Jeleński,
Jesman, Komorowski, Korbut, Korytyński, Krupski, Krzeczonowski, Łah(ch)odowski,
Łopot, Łuszczewski, Mieleszko, Mleczko, Myszka, Newelski, Ostrowski, Podhorodeński,
Porwiński, Próchnicki, Rozborski, Saporowski, Serebryski, Sielicki, Siennowski,
Sobański, Sołtan, Sozański, Stawski, Struś, Śmietanka, Świeżyński, Ta(o)manowski,
Umiastowski, Wasiutyński, Wereszczyński, Wołodyjowski, Worotyński, Zahorowski,
Zaranek, Ziołkowski, Żoratyński, Żórawiński. |
|
